Perana to model Capri niezupełnie fabryczny. Było to dzieło lokalnego specjalisty od wyścigów w RPA - Basila Greena z Johanesburga. Nazwy 'Perana' Basil Green użył już wcześniej dla swojej przeróbki Cortiny Mk II V6. Nazwa 'Perana' pochodzi od trochę zniekształconej nazwy pewnej ryby.
Samochód sprzedawany był w latach 1970-1973 w RPA, dokąd Basil Green sprowadzał z Wielkiej Brytanii gotowe Capri Mk I 3000 GT XLR, zwane później GXL, ale bez silników, i na miejscu montował do nich lokalnie produkowane silniki na licencji Forda. Silniki te to V8 o pojemności 302 ci (4949 ccm), które równocześnie były lokalnie montowane przez południowoafrykańskiego Forda do modeli Falcon i Fairlane. Takie same silniki nieco później trafiły do amerykańskich Mustangów, które w tym czasie napędzane były silnikami V8 289 ci (4736 ccm, krótkoskokowy) o mocy 205 KM DIN (230 SAE) przy 4800 obr/min i momencie 430 Nm przy 3200 obr/min. Ten sam silnik (289 ci) chodził również np. w Fordzie GT 40, który 3 razy wygrał 24 godziny Le Mans w latach 1966-1968-1969 czy też w AC Cobrach, ale tam miał stopień sprężania 10.5 zamiast 9.2 i moc 315 KM DIN (370 SAE) przy 6000 obr/min i moment 460 Nm przy 4200 obr/min. W silniku wprowadzono drobne zmiany, takie jak zmodyfikowany wałek rozrządu, specjalny kolektor ssący oraz czterogardzielowy gaźnik Holley. Długoskokowy (76.2 mm zamiast 72.6 mm) motor Falcona miał dokładnie 301.6 ci, czyli 4942 ccm, ale system oznaczeń motorów Forda nie uznawał ułamków, stąd oznaczenie 302. Moc 281 KM SAE przy gaźniku 460 CFM odpowiada 230 KM DIN przy 5300 obr/min, ale moment był słabszy niż w Mustangu (420 Nm) i wyżej (przy 3500 obr/min). W zawodach sportowych niektórzy stosowali gaźniki 600 CFM, co z lekkim doprężeniem (9.7) dawało 270 KM DIN i skracało czas do 100 km/h do wyniku 6.1 sekundy z ręczną skrzynią i 6.9 sekundy z 3-biegowym automatem. Prędkości na biegach (przy 6.000 obr/min na seryjnych kołach 185/70HR13) wynoszą raptem: 1- 92, 2-127, 3-167, 4-215 km/h. Skrzynia zachowuje się jak "piątka", z której ktoś usunął jedynkę. Do prospektowych 230 km/h potrzebne są znacznie większe koła (nadmiar mocy jest), bo silnika nie da się wykręcić ponad 6000 obr/min w żaden sposób. Dlatego np. Perany używane w sporcie jeżdżą na kołach 225/55VR15, przy których 6000 obr/min odpowiada ledwie 230 km/h, albo miewają szybsze dyfry (rzędu 2.6:1). Oprócz silnika, wprowadzono również cały szereg innych przeróbek, takich jak zmiany w przeniesieniu napędu (rajdowa skrzynia biegów z Mustanga, tylny most LSD Borg Warner), zawieszeniu (obniżone, utwardzone sprężyny, przekładnia kierownicza o mniejszym przełożeniu) i hamulcach (Lotus Cortina). Automatyczna skrzynia biegów występowała jako opcja, również opcjonalnie można było zamówić przedni i tylny spojler, emblematy na tylną szybę, i kołki blokujące przednią maskę.
Samochód został przetestowany przez Ford Product Engineering w Johanesburgu, i można go było kupić poprzez sieć sprzedaży Ford of South Africa. W tej postaci wyprodukowane zostało niewiele ponad 550-600 egzemplarzy, wystarczyło jednak, aby samochód uzyskał rajdową homologację. Capri Perana trzykrotnie zdobyła mistrzostwo Afryki Południowej. W 1970 roku samochód był nawet zbyt szybki, wygrywając 12 z 13 starów, i na jakiś czas został wykluczony z wyścigów.
W latach 80-tych powstało jeszcze kilkadziesiąt "Peran" w wyniku "domowych" przeróbek. W Anglii jeździ do dziś kilkanaście, w RPA blisko setka. Pierwsza partia z 1970 roku zewnętrznie nie różniła się od 3000 GXL, choć wielu nabywców zamawiało tylny spoiler nad szybą (widoczny na zdjęciach). W roku 1971 zastosowano z przodu lampy i kierunkowskazy z niemieckich RS-ów, a w 1972 kilkadziesiąt sztuk zmontowano doświadczalnie z hamulcami i piastami (5 śrub co 112 mm) od wprowadzanej właśnie na rynek Granady. Ponieważ RPA nie podjęła produkcji Granady, rocznik 1973 powrócił do sprawdzonego układu 4 śrub w kołach, ale ostatnie auta powstały już w konfiguracji Mk I 'face-lifting' - z dużymi lampami z tyłu i nową deską. Od 1972 roku istniała opcja maski z otworami po bokach garbu - widać to na zdjęciach.
Dane techniczne
| Silnik | |||||||||||
| Typ: | V8 | ||||||||||
| Pojemność: | 302 ci (4949 ccm) | ||||||||||
| Średnica cylindra: | 101.6 mm | ||||||||||
| Skok tłoka: | 76.2 mm | ||||||||||
| Stopień sprężania: | 9.3:1 | ||||||||||
| Zasilanie paliwem: | gaźnik Holley 460/600 CFM | ||||||||||
| Moc maksymalna: | 281 KM @ 5800 obr/min (SAE) | ||||||||||
| Maksymalny moment obrotowy: | 41.3 kgm @ 3500 obr/min (SAE) | ||||||||||
| Skrzynia biegów - standard | |||||||||||
| Typ: | 4-biegowa, manualna, w pełni synchronizowana | ||||||||||
| Przełożenia: |
|
||||||||||
| Skrzynia biegów - opcja | |||||||||||
| Typ: | 3-biegowa, automatyczna (Ford C4) | ||||||||||
| Tylny most | |||||||||||
| Typ: | Borg Warner LSD | ||||||||||
| Przełożenie: | 3.080:1 | ||||||||||
| Wymiary/masa | |||||||||||
| Długość: | 4262 mm | ||||||||||
| Szerokość: | 1646 mm | ||||||||||
| Wysokość: | 1275 mm | ||||||||||
| Rozstaw osi: | 2559 mm | ||||||||||
| Rozstaw kół przednich: | 1346 mm | ||||||||||
| Rozstaw kół tylnych: | 1321 mm | ||||||||||
| Masa własna: | 1067 kg | ||||||||||
| Osiągi | |||||||||||
| Maksymalna prędkość: | 231 km/h | ||||||||||
| Przyspieszenie 0-100 km/h: | 6.1 s | ||||||||||
Oryginalna reklama z magazynu Technicar z lipca 1971:
Test z brytyjskiej prasy, rok 1970:
Perana w rajdzie Londyn-Sydney 2000
Udział w rajdzie Londyn-Sydney 2000 (replika pamiętnego maratonu z 1968 roku, rozgrywana autami sprzed 1975 roku). W rajdzie startowało 95 załóg na autach produkcji do 1975, w tym 3 Perany:
- żółta nr 3 - Stig Blomqvist (S) + Ben Rainsford (AUS),
- seledynowa nr 16 - Richard Martin Hurst (GB) + Tony Devantier (NZ),
- żółta nr 59 - John Lamb (AUS) + Uri Scelwyn (AUS).
Lamb musiał lecieć samolotem do Australii (upadek firmy), wycofując załogę nr 59 na terenie Turcji po OS 16 (gdy zajmowali niezłe 19 miejsce), ale pozostałe dotarły do mety.
Rajd wygrał Stig Blomqvist (rajdowy mistrz świata 1984 na Audi Quattro, dziś fabryczny kierowca Skody Octaviiz przewagą niecałych 5 minut nad Michele Mouton (wicemistrzyni świata z czasów Audi Quattro) na Porsche 911, Druga Perana (seledynowa z nr bocznym 16), prowadzona przez załogę Richard Martin Hurst/Tony Devantier zajęła 15 miejsce ze stratą blisko 14 godzin. Rajd ukończyło 78 załóg, ostatnia ze stratą 21 h do Blomqvista. Scelwyn też doprowadził Peranę Lamba do Sydney, ale poza klasyfikacją i bez zmiennika !
Poniżej sześć zdjęć z zewnątrz i widok silnika auta nr 16 z pojedynczym filtrem powietrza, co wskazuje na 4-przelotowy gaźnik CFM 460. Według Blomqvista jego rajdowa Perana miała 330 KM przy 6200 obr/min, przyspieszała do setki w 3.8 sekundy i miała maksymalną prędkość (ręczna skrzynia z krótkim dyfrem) 240 km/h już przy 5000 obr/min. Zdjęcie auta Lamba z numerem 8 pochodzi z innego rajdu (inne nazwisko pilota). Wszystkie 3 auta mają podwójne okrągłe reflektory (jak RS2600) i 15-calowe koła na 5 śrubach (piasty Scorpio/Granada), charakterystyczne jedynie dla rocznika '72 Perany.
Inne wyścigowe Perany
Oto zdjęcie z tamtejszej (RPA) gazety z 1986 r (egzemplarz biblioteczny):
Pomarańczowe auto Lindenberga (obecnie uczestniczące w wyścigach ponad 30-letnich klasyków w RPA) - raz z maską w górze, raz podczas akcji na torze:
A tu rarytas - rzut oka pod maskę wyścigowej Perany z podwójną pompą hamulcową i mocno stuningowanym motorem 5.0 (450 KM przy 7500 obr/min, 0-100 km/h w 3.3 sekundy, prędkość 'over 180 mph' czyli jakieś 290 km/h):
Cywilne Perany w Anglii
Niebieskie auto należy do Justina z angielskiego klubu Capri - fotka na ulicy w stanie jak go kupił, i fotka z wystawy po obniżeniu zawieszenia i wymianie tylnych kół na szersze (chyba przesadził):
Żółta Perana nr 1:
Żółta Perana nr 2:
