Powstanie drugiej wersji Supervan'a ma związek z jedną osobą w dziale Ford Motorsport: tą osobą był Stuart Turner. On był szefem Ford Motorsport w czasie jak powstał pierwszy Supevan, nieco później w 1975 roku odszedł z firmy i nikt inny nie podejmował tematu, gdyż wizerunek Transita jako samochodu wyścigowego nie był nikomu potrzebny do szczęścia. Jednak w 1983 roku Stuart Turner wrócił do Ford Motorsport, a zabawa w takie eksperymentalne samochody najwyraźniej sprawiała mu sporo radości, co zaowocowało powstaniem Supervan'a 2.
Koncepcja była podobna - więcej szumu wkoło samochodu niż namacalnego sensu, ale tym razem realizacja była zupełnie inna. O ile pierwszy Supervan powstał metodami z kategorii garażowych, to drugi Supervan był bardzo nowoczesny w całym zakresie projektu, który wykonała firma Auto Racing Technology of Woolaston. Prawdziwego Transita przypominał on tylko zewnętrznie, technicznie nie było wiele związku. Całe podwozie zostało zaadoptowane z samochodu wyścigowego Ford C100, który został nagle wycofany z użytku w marcu 1983 roku. Tym samym dostępnych było sporo pozostałych po C100 części. Samonośne nadwozie zbudowane było z aluminiowej ramy i pokrycia z włókna węglowego. W konstrukcji nadwozia przewidziano dwa specjalne tunele powietrzne zwiększające przyczepność (stąd boczne wloty i wycięcie w tylnej klapie). Ponieważ nadwozie było zrobione na miarę, nie było potrzeby zastosowania wielkich nadkoli jak w pierwszej wersji aby zmieścić 16-calowe felgi BBS z ogumieniem GoodYear, z przodu o szerokości 11,5 cala, z tyłu - 14 cali. Do napędu zastosowano nowoczesny silnik Ford Cosworth DFL V8 'endurance', o pojemności 3,9 litra i mocy 590KM uzyskiwanej przy 9.250 obr/min. Silnik ten miał sporo wspólnego z silnikiem DFV używanym w F1, miał jednakże sporo modyfikacji (np. dłuższy skok tłoka) i w efekcie przede wszystkim dużo trwalszy.
Pierwsze jazdy testowe odbyły się na torze Silverstone. Kierowcą był Martin Brundle, który jeździł w F1 na silnikach DFV i znał je doskonale. W czasie testów okazało się że na ostrych wirażach samochód ma tendencję do unoszenia tylnego koła, czemu próbowano zaradzić montując dodatkowy tylny spoiler.
Podobnie jak pierwszy Supervan, drugie wcielenie służyło wyłącznie celom pokazowym. Publiczna prezentacja nowego Supervan'a miała miejsce w maju 1984 roku. Później samochód pokazywał się na wszystkich zawodach British Grand Prix. Jedyną osobą która jeździła zarówno pierwszym jak i drugim Supervan'em był Chris Craft, który swoją pracę w firmie Ford rozpoczął od posłańca. W jego opinii (ale nie tylko jego, tyle że on wiedział o czym mówi z doświadczenia) - te dwa samochody były krańcowo różne pomimo pozornego podobieństwa. Pierwszy miał ducha radosnego garażowego eksperymentu w którym liczyła się jedynie brutalna moc - w efekcie z wieloma wadami które nadawały mu unikalny charakter, drugi zaś był dość starannie przemyślaną, zaplanowaną i zbudowaną maszyną.
Los jaki spotkał Supervan'a II był nieco odmienny od pierwszego wcielenia. Samochód nie pojeździł zbyt długo, z powodu wycofania silników przez Cosworth'a. Cała konstrukcja została wtedy bardzo starannie zabezpieczona i schowana na najbliższe 10 lat. W 1995 roku na jej bazie zbudowano Supervan'a 3.
Osiągi
- 0 - 1/4 mili: 12,1 sekundy
- prędkość maksymalna: 176 mph (~ 283 km/h)
